การเลี้ยงดูกับการสั่งสอน

ถ้าอยากให้เด็กรู้คุณค่าของชีวิต พ่อแม่ก็ต้องรู้คุณค่าของชีวิตเสียก่อน ชีวิตที่พ่อแม่รู้คุณค่าได้อย่างชัดเจนแจ่มชัดคือ ลูก ซึ่งอยู่ตรงหน้านั่นเอง พ่อแม่ควรเฝ้าดูลูก จ้องดูชีวิต หยุดคิดดูว่า ชีวิตคืออะไร

พ่อแม่ สมัยนี้มักสนใจในด้านการพัฒนาสติปัญญาของลูกจนเกินไป อยากให้ลูกโตเร็วและฉลาดหลักแหลม พ่อแม่ก็ตั้งหน้าตั้งตาวางแผนตั้งแต่ก่อนคลอดแล้วว่าจะเอาอะไรใส่สมองของลูก เมื่อใด ดูเหมือนว่าพ่อแม่จะเห็นลูกเป็นเป้าหมายในการสอนวิชามากกว่าการเลี้ยงดูให้ ลูกมีความสุข รู้จักคุณค่าของชีวิต พ่อแม่ก็เข้าใจผิดคิดว่าการเลี้ยงดูคือการสั่งสอน  ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ลูกบิดเบี้ยวไป และส่งผลอย่างใหญ่หลวงต่อพัฒนาการของลูก แรงผลักดันของพ่อแม่ทำให้เด็กปิดประตูใจและต้องอดทนต่อแรงผลักดันนี้เรื่อยๆ แรงผลักดันทางบ้าน บวกกับแรงผลักดันทางโรงเรียนซึ่งเร่งสอนเด็ก ทำให้เด็กเติบโตอย่างบิดเบี้ยว ซึ่งผลจะปรากฏก็ต่อเมื่อหลายปีผ่านไป เมื่อเด็กกลายเป็นวัยรุ่นที่ไม่ฟังเสียงพ่อแม่และครูอีกต่อไป และพอถึงตอนนั้น ผู้ที่จะต้องรับผิดชอบและทนทุกข์ทรมานร่วมกับลูกคือพ่อแม่เท่านั้น

การลี้ยงดูลูก คือการปลูกฝังให้เด็กมีความเป็นคน มีจิตใจและอารมณ์ที่มั่นคง รับรู้สภาพรอบตัวและมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดี

วัยเด็กเล็กมิใช่วัยสำหรับยัดเยียดความรู้ แต่เป็นวัยสำหรับการพัฒนาความสามารถในการรับรู้และการรู้จักนำความรู้มาใช้

สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเด็กในวัยนี้ คือ หัวใจอันเปิดกว้างและจินตนาการสร้างสรรค์อันอิสระเสรี